ညီမေလးေရ ထပါေတာ့...

‘‘ေမာင္ေလးေရ ထပါေတာ့ ေရာင္နီလာလွေပါ့ ××× ညီမေလးေရ ထပါေတာ့ ေရာင္နီလာလွေပါ့ ××× တစ္ေက်ာ့ ႏွစ္ ေက်ာ့ ေတးကိုသီ ငွက္က်ားႏႈတ္ ပလီ ××× တီတာခြန္းသြဲ႕ လဲ့လဲ့ သံစဥ္ညီ’’

(တစ္ေက်ာ့ ႏွစ္ေက်ာ့ေတး ကိုသီ၊ ေရး - ဂီတလုလင္ေမာင္ ကုိကို)

မိုးကုတ္ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီး၏ ကေလးလူနာ ကုသေဆာင္အတြင္းရွိ သီးသန္႔ခန္းတစ္ခုအတြင္းဝယ္ ရက္သားခန္႔သာရွိ ေသးသည့္ ကေလးငယ္ေလးတစ္ ဦး အာေခါင္ျခစ္ကာ ေအာ္လိုက္ သည္။ ထုိကေလးငယ္ ေအာ္သံ ၾကားသည္ႏွင့္ အခန္းျပင္ပတြင္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးသည္ အခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားသည္။ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္ သည္ႏွင့္ ပုခက္အတြင္းကေန ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနေသာ ကေလး ငယ္ေလးကို ထုိမိန္းကေလးက မိခင္တစ္ဦးပမာ ကြၽမ္းက်င္စြာ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ ထုိမိန္းကေလး ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္ႏွင့္ ငိုယိုေနေသာ ကေလးငယ္မွာလည္း ရြာခ်ေန ေသာမိုး ႐ုတ္တရက္ တန္႔သြားသကဲ့သို႔ အငိုရပ္သြားေလသည္။

ထိုကေလးငယ္မွာ တစ္လ ပင္ မျပည့္ေသးသည့္ သမီးငယ္ ေလးျဖစ္ၿပီး ထုိသမီးငယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီ၍ အငိုတိတ္ေစသူမွာ အသက္ (၁၂)ႏွစ္သာရွိေသးေသာ အစ္မႀကီးျဖစ္သူ လွလွေထြးျဖစ္ ေလသည္။ လွလွေထြးတို႔ညီအစ္မ ေဆး႐ံုေတြေရာက္ခဲ့သည္မွာ ရက္ အနည္းငယ္ ၾကာခဲ့ေခ်ၿပီ။ လာ တုန္းကေတာ့ လွလွေထြးတြင္ ဒီ ညီမကေလး တစ္ဦးသာမဟုတ္။ တီတီတာတာ ေျပာတတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ (၅)ႏွစ္သားအရြယ္ ေမာင္ကေလး ‘အေဒး’ေလးလည္း ပါသည္။ (၂)ႏွစ္သမီး ‘ခမ္းလွ’ ေလးလည္းပါသည္။ အခုေတာ့ ေမာင္ကေလး အေဒးေရာ ညီမေလး ခမ္းလွေလးပါ လွလွေထြးတို႔ ညီအစ္မနား မရွိရွာေတာ့။ ပုခက္ ထဲက ညီမေလးက ရက္သားေလးသာ ရွိေသးတာမို႔ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု အေၾကာင္းစံု မသိရွာေသးေသာ္လည္း လွလွေထြးေလးကေတာ့ျဖင့္ အရြယ္ႏွင့္မမွ်သည့္ ေဝဒနာေတြ သူ႔အား ႀကီးစြာႏွိပ္စက္ခဲ့ေလၿပီ။

လွလွေထြးတို႔ မိသားစုသည္ ပေလာင္လူမ်ဳိး၊ ဗုဒၶဘာသာမ်ား ျဖစ္သည္။ လွလွေထြးကေလး ငယ္စဥ္ကေတာ့ အမိအဖမ်ားက ခ်စ္ရွာၾကပါသည္။ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ ၃၀ ခန္႔ေဝးသည့္ ေတာင္ေပၚရြာကေလးတစ္ရြာတြင္ အစ္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္ လွလွေထြးတို႔ ေမာင္ႏွမရယ္၊ အေဖရယ္၊ အေမ ရယ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကေလး ေနႏိုင္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က အေဖ့ဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြက လက္ဖက္ၿခံေတြ လုပ္ခြင့္ေပးထားတာေၾကာင့္ သာသာယာယာပင္။ သို႔ေသာ္ အစ္ကိုႀကီး ရန္ကုန္သို႔ ကိုရင္သြားဝတ္ခ်ိန္၊ ကေလးေတြ လည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထပ္ရလာခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ လွလွေထြး၏မိဘႏွစ္ပါးသည္ အလုပ္အကိုင္အေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈ အားနည္းလာခဲ့ၾကသည္။

 ရွမ္းျပည္နယ္အပါအဝင္တိုင္းရင္းသားေဒသအခ်ိဳ႕၏ ေက်းလက္ေဒသမ်ား၌ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့သည့္ မူးယစ္ႏြံအတြင္း မိဘႏွစ္ဦးစလံုး မ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ေတာ့။

 အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ၾကေတာ့၍ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း ဦးႀကီးတစ္ေယာက္က လက္ဖက္ၿခံကိုလည္း လုပ္ကိုင္ခြင့္မေပး ေတာ့။ အမိအဖႏွစ္ဦးလည္း တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔ လက္ငင္းေငြရသည့္ အလုပ္ေတြကို ပိုစိတ္ဝင္စားလာ ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လွလွေထြးတို႔ အႀကီးႏွစ္ေယာက္အျပင္ ေနာက္ထပ္ကေလးေတြ ထပ္ေမြးၿပီးေနာက္ပိုင္း စားဝတ္ေနေရး ပိုမိုက်ပ္တည္းလာခဲ့သည္။

လွလွေထြးကေတာ့ အစ္ကို ႀကီး ရန္ကုန္ေရာက္သြားသည့္ ေနာက္ပိုင္း သူက အႀကီးဆံုးသမီး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီမို႔ အိမ္တာဝန္ကို ႏိုင္သေလာက္ကူပါသည္။ အိမ္တာဝန္ကူထမ္းဖို႔ အလုပ္လုပ္ရေတာ့မည္မို႔ လွလွေထြးေလးမွာ သူငယ္တန္းပင္ ဆံုးေအာင္မေနခဲ့ရ။ ေကာက္စိုက္လိုက္သည္။ လက္ဖက္ခူး ဝင္လုပ္သည္။ စပါးရိတ္ဝင္ပါသည္။ သူ႔အရြယ္ သူ႔ခြန္အားကေလးျဖင့္ သူလုပ္ႏိုင္သည့္ အလုပ္ဟူသမွ်ကို မညည္းမညဴ ဝင္လုပ္ခဲ့သည္။

အိမ္အလုပ္သာမဟုတ္ေသး။ မိခင္မအားလပ္သည့္အခါ ဟင္းေတြ ထမင္းေတြလည္း ဝင္ေရာက္ခ်က္ျပဳတ္ တတ္ပါေသးသည္။ ရရာအလုပ္ ဝင္လုပ္ရင္းရလာသည့္ လုပ္အားခေငြကေလး ျဖင့္ ထမင္းကေလးျဖစ္ေအာင္ ခ်က္၊ ဆီကေလး ဆားကေလး ဆမ္းကာ ငါးပိကေလးျဖင့္ နယ္ဖတ္ၿပီး မိဘကိုလည္း ေကြၽးတတ္ ပါ၏။ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးမ်ား ကိုလည္း ရွိတာေလးျဖင့္ စားဝင္ ေအာင္ လုပ္ေကြၽးပါ၏။

သို႔ေသာ္ မိခင္ဖခင္တို႔အျပင္ လွလွေထြးကေလးဝင္႐ုန္းကာ အိမ္စရိတ္ ဝင္ထမ္းပါေသာ္ျငား မလိုလားအပ္ေသာ ေငြကုန္ေပါက္ေတြေၾကာင့္ လွလွေထြးတို႔ခမ်ာ အာဟာရမွ်တဖို႔ေဝး ဝဝလင္လင္ပင္ မစားရရွာၾက။ ထို႔အျပင္ မိခင္ မွာလည္း ေနာက္ထပ္ ကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးၿပီးခ်ိန္ ပိုက္ဆံမရွိ၍ မီးေနသည္ဘဝ ဒုကၡေရာက္ရျပန္သည္။ ကေလးေတြခမ်ာလည္း မိဘက အဆင္မေျပရွာေတာ့ အစားအေသာက္ ဝဝလင္လင္ မစားရရွာဘဲ ပိန္လွီ ေျခာက္ကပ္လာခဲ့သည္။

သူ႔ေအာက္က ေမာင္ေတြ၊ ညီမေတြ တစ္ေန႔တျခား ပိန္လွီကာ ေရာဂါေတြ ထူေျပာလာေတာ့ အစ္မႀကီးျဖစ္သူ လွလွေထြးတစ္ေယာက္ ေခါင္းမီးေတာက္ေလသည္။ သူ႔အရြယ္ သူ႔ခြန္အားကေလးျဖင့္ ဘာလုပ္ရမည္လဲ၊  သူ ေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားသည္။ ထုိအခ်ိန္ တျခားရြာတစ္ရြာတြင္ ေနထိုင္ေသာ ဖခင္၏ညီမ အေဒၚ ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရသည္။ အေဒၚက ယခင္ကလည္း လွလွေထြးတို႔ကုိ မၾကာခဏ ေခၚယူ ေစာင့္ေရွာက္ဖူးသည္။ ေနာက္ဆံုး အေဒၚဆီသြားရန္ လွလွေထြး ဆံုး ျဖတ္လိုက္သည္။ အေဒၚေနသည့္ ရြာက သူတို႔ေနသည့္ရြာႏွင့္ သံုးနာရီေလာက္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလွ်င္ ေရာက္ႏုိင္သည္။

လွလွေထြးတို႔အေဒၚမွာ ဖခင္ျဖစ္သူ သူ႔အစ္ကိုႏွင့္ အဆက္အဆံမလုပ္။ အစ္ကိုက ေငြကို တလြဲသံုးေန၍ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ကိုလာတာလည္း လက္မခံ။ ေငြေတာင္းၿပီး မဟုတ္တာလုပ္မည္စိုး၍ ျဖစ္သည္။ သူ႔ အစ္ကိုႏွင့္ အဆက္အဆံမလုပ္ ေသာ္လည္း လွလွေထြးတို႔အေပၚမွာေတာ့ အေဒၚက သံေယာဇဥ္ရွိ သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းထားေပးဖို႔လည္း ေခၚထားဖူးသည္။ သူ႔ဖခင္က ျပန္ျပန္လာေခၚသြား၍သာ ျပန္ထည့္ လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလး ေတြ အေျခအေနဆုိးေနေၾကာင္း၊ ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္ျဖစ္ ေနေၾကာင္းလည္း ၾကားသိရ၍ အေဒၚမွာ စိတ္ေတြပူခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး တူမကေလး လွလွေထြးျဖင့္ အဆက္အသြယ္ရ၍ ဒီလာခဲ့ဖို႔ ေခၚလိုက္သည္။

အေဒၚဆီသြားမည့္ေန႔က လွလွေထြးတစ္ေယာက္ အလုပ္ရွင္ဆီကေန လုပ္အားခေတြ ေပါင္းရလာခဲ့သည္။ စုစုေပါင္း ၂၇,၀၀၀ က်ပ္တိတိ။ သူတို႔သြား ေနခ်ိန္ အေဖအေမတို႔ သံုးလို႔ရေအာင္ ၂၄,၀၀၀ က်ပ္ ေပးထားခဲ့ သည္။ သူကေတာ့ ေငြ ၃,၀၀၀ က်ပ္ႏွင့္အတူ ကေလးတစ္သိုက္ ျဖင့္ အေဒၚဆီသြားဖို႔ ျပင္ေလ သည္။

အေဒၚဆီေခၚသြားဖို႔ ေမာင္၊ ညီမသံုးေယာက္အနက္ အေျခအေန အေတာ္ဆိုးေနသည့္ ေျခာက္ရက္သားသာရွိေသးေသာ ညီမကေလးႏွင့္ (၅)ႏွစ္သား ေမာင္ေလးကို ဦးစြာေခၚသြားဖို႔ လွလွေထြး ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ (၂)ႏွစ္သမီး ခမ္းလွေလးကိုေတာ့ အဆိုးႀကီးမဟုတ္ေသး၍ အေဖတို႔ အေမတို႔ႏွင့္ ထားခဲ့ရသည္။ မထား၍လည္းမရ။ လွလွေထြးတို႔ ရြာႏွင့္ အေဒၚတို႔ရြာမွာ ဆုိင္ကယ္ျဖင့္ လမ္းၾကမ္းႀကီးကို သံုးနာရီ ေလာက္ၾကာေအာင္ ေမာင္းရသည္။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသည့္ အစ္ကိုဝမ္းကြဲက ရက္သားကေလးကို ေရွ႕တြင္ပိုး၊ လွလွေထြးက ေမာင္ေလးကို ေနာက္တြင္ ေက်ာပိုးခ်ီကာ ခရီးဆက္ရသည္။ အေဒၚအိမ္မေရာက္မီ ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့၍ အေဒၚ၏ေယာက္်ားက လာေခၚေပးရသည္။

အေဒၚအိမ္ေရာက္ေတာ့ အေဒၚက အိမ္ဆိုင္ကေလးဖြင့္ထားသည္မို႔ အိမ္ရွိမုန္႔ေတြ ယူစား ေစသည္။ ကေလးေတြခမ်ာ အစားအေသာက္ႏွင့္ ေဝးခဲ့ရ၍ တစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး ယူစားသည္။ သို႔ေသာ္ ကာလရွည္ၾကာ ငတ္ မြတ္ခဲ့၍လားမသိ။ ကေလးေတြသည္ စားခ်င္စိတ္သာ ရွိေသာ္လည္း မစားႏိုင္ၾကေတာ့။ စကား တတ္လြန္းသည့္ (၅)ႏွစ္သား ကေလး အေဒးက ပက္လက္ကေလးအိပ္ကာ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔ ေနသည့္ၾကားက အေဒၚကိုတစ္ ခြန္းေျပာသည္။ ‘‘အေဒၚ သားကို ေပ်ာက္ေအာင္ကုေပးေနာ္၊ သားေနေကာင္းသြားရင္ အိမ္လည္း မျပန္ေတာ့ဘူး။ အေဒၚနဲ႔ေနမယ္။ အခင္းထဲလိုက္မယ္’’ဟု။ အေဒၚ ျဖစ္သူ စိတ္ထိခိုက္ရပါေလသည္။

အေဒၚမွာ ကေလးေတြကို ရြာမွာတင္ ဆရာတခ်ဳိ႕ျဖင့္ ကုသေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးေတြခမ်ာ သက္သာမလာ။ ထုိ႔အျပင္ ရြာမွာက်န္ေနခဲ့သည့္ (၂)ႏွစ္သမီး ေလးမွာလည္း အေျခအေနဆိုး လာ၍ ဖခင္ကိုယ္တုိင္ ထပ္လာပို႔ ေလသည္။ ေနာက္ဆံုး ကေလးေတြ အေျခအေန မေကာင္းလာေသာေၾကာင့္ ဇူလိုင္ ၂၃ ရက္တြင္ မိုးမိတ္ေဆး႐ံုသို႔ ေျပးခဲ့ၾကသည္။ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မုိးမိတ္ေဆး႐ံုေရာက္သည္။

မိုးမိတ္က ဆရာဝန္ႀကီးႏွင့္ ေဆး႐ံုဝန္ထမ္းမ်ားက ကေလးေတြကို စစ္ေဆးေပးၾကသည္။ ကေလးေတြက ပိန္လွီ ေျခာက္ကပ္ေနၿပီး အငတ္ေဘးဆိုက္စဥ္ကအီသီယိုးပီးယားကလူေတြလိုျဖစ္ေနသည္။ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္၍ အစာအာဟာရႏွင့္ ေဆးဝါးမ်ား ျပတ္ေတာက္ခဲ့ပံုေပၚသည္။ ကေလးေတြသည္ အစာေတာင္ မမ်ဳိႏုိင္ေတာ့။ ႏွာေခါင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ အစာထည့္ေပးရသည္။ ပိုဆုိးသည္က ကိုယ္ခံအားေတြ နည္းလာခဲ့၍ တျခားေရာဂါေတြ ဆက္ဝင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဝမ္းေတြေလွ်ာသည္။ အန္သည္။

ေဆး႐ံုက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကုသေပးခဲ့ေသာ္လည္း ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ၿပီး မၾကာမီ စကားေတြ တီတီတာတာ ေျပာတတ္ခဲ့သည့္၊ ေနေကာင္းလွ်င္ စိုက္ခင္းေတြထဲတြင္ ေျပးေဆာ့ခ်င္ခဲ့သည့္၊ မိဘအိမ္ကို ပင္ မျပန္ခ်င္ေတာ့သည့္ (၅)ႏွစ္ သားကေလး အေဒးသည္ အစ္မႀကီးျဖစ္သူ လွလွေထြးတို႔ကို ထား ရစ္ခဲ့ပါေလေတာ့သည္။

အစ္မႀကီး လွလွေထြးခမ်ာ သူႀကိဳးစားပမ္းစားျဖင့္ သူ႔ေမာင္ကေလးကို အသက္ကယ္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ရွာေသာ္လည္း ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့။ လွလွေထြး ေမာင္ကေလးအေလာင္းကုိဖက္ကာ ငိုရပါ၏။ ေမာင္ကေလး အသက္ ဆံုးပါးသြားေတာ့ က်န္သည့္ညီမေတြအတြက္ လွလွေထြး ပိုလို႔စိုးရိမ္လာခဲ့သည္။ လွလွေထြး စိုးရိမ္သည့္အတိုင္းပင္  အသက္ (၂)ႏွစ္ ညီမေလး ခမ္းလွေလးမွာလည္း ေရာဂါအေျခအေနက ပိုဆိုးလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ဇူလိုင္ ၂၈ ရက္ညတြင္ မိုးမိတ္ ေဆး႐ံုမွတစ္ဆင့္ မိုးကုတ္ေဆး႐ံုသို႔ လႊဲေျပာင္းကုသခဲ့ရသည္။ မိုးမိတ္က လူမႈကူညီေရး ေဆာင္ရြက္ သူေတြက ေငြအားေရာ လူအားပါ လွလွေထြးတို႔ကို ကူညီခဲ့ၾကသည္။ မုိးကုတ္ေရာက္ေတာ့လည္း မိုး ကုတ္က လူေတြက လွလွေထြးတို႔ ကို ပစ္မထားခဲ့ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ လွလွေထြးတို႔  ေမာင္ႏွမေတြ ေနာက္ကံၾကမၼာမိုးစက္ေတြက ရက္ရက္စက္စက္ လိုက္ပါရြာသြန္းခဲ့ျပန္သည္။

ဇူလိုင္ ၂၉ ရက္ မနက္ခင္းမွာေတာ့ ခမ္းလွေလးလည္း အစ္မႀကီး လွလွေထြးကိုထားရစ္ကာ သူ႔ထက္အရင္သြားႏွင့္ၿပီျဖစ္သည့္ အစ္ကို အေဒးေနာက္သုိ႔ လိုက္ပါသြားခဲ့ပါေတာ့သည္။ လွလွေထြး ထပ္ၿပီး ရင္ကြဲရျပန္သည္။ ညီမ ေလးအေလာင္းကို ဖက္ဖက္ၿပီးငိုသည္။ ထုိသို႔ ဖက္ငိုရင္းလည္း စကားတစ္ခြန္းေျပာသည္။ ‘‘ညီမေလးေရ ေတာင္ေပၚက အေဖတို႔ အေမတို႔ဆီကို မသြားနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ အေဖ အေမရွာေတာ့ ေနာ္’’တဲ့။

လွလွေထြးဆီက ထုိစကား ေလးၾကားေတာ့ အေဒၚမွာ မ်က္ရည္က်ရသည္။ လွလွေထြးမွာ သူ႔မိဘေတြကိုစိတ္နာ၍ ထုိစကား ေျပာခဲ့သည္မဟုတ္ပါ။ အေဖအေမတို႔အေပၚတြင္လည္း စိတ္ကြက္ခဲ့ေၾကာင္း တစ္ခြန္းမွ ေျပာသံဆိုသံ တူမကေလးထံမွ အေဒၚ မၾကားခဲ့ရပါ။ သူ႔ေမာင္ကေလး၊ ညီမကေလးမ်ားကို ယခုလိုဒုကၡမ်ဳိးေတြ ေနာင္ဘဝေတြမွာ မႀကံဳ ေစခ်င္ေတာ့၍ ႐ိုးသားစြာ ေျပာခဲ့ ျခင္းသာ။

ေနာက္ဆံုးက်န္ခဲ့သည့္ ၂၈ ရက္သား သမီးငယ္မွာ လိုအပ္သည့္ ေဆးဝါးကုသမႈမ်ဳိး ျပဳလုပ္ ေပးေနၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ အေျခ အေနတိုးတက္ေကာင္းမြန္လာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆီးဝမ္းမ်ားလည္း ပံုမွန္ျဖစ္လာေၾကာင္း မိုးကုတ္ ေဆး႐ံုအုပ္ႀကီး ေဒါက္တာစိုင္းသန္႔ခိုင္က ေျပာျပခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ မိုးကုတ္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ တစ္ လပင္ မျပည့္ေသးသည့္ ညီမေလး ကုိ လွလွေထြးတစ္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံေတာ့ ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေနသည္။ ကေလးသို႔ တျခားေရာဂါပိုးမႊားေတြ မဝင္ေစဖို႔အတြက္ သီးသန္႔ခန္းေလးထဲတြင္ ထည့္ေပးရာ၌လည္း ဆရာမေလးမ်ားက လွလွေထြးထံ‘‘ဒီ အခန္းထဲ ထားေပးထားမယ္ေနာ္’’ ဟု ခြင့္ပန္ၾကသည္။

ငိုေနသည့္ ညီမငယ္ေလးသည္ လွလွေထြးလက္ေပၚေရာက္ၿပီး အငိုတိတ္သြားၿပီးေနာက္ အေဒၚျဖစ္သူ ေဖ်ာ္လာေပးသည့္ ႏို႔ဘူးကေလးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ရွာေလသည္။ အစ္မႀကီးလွလွေထြးက ညီမေလး ႏို႔စို႔ေနသည္ကို ၿပံဳးၿပံဳးကေလးၾကည့္ေနသည္။ ကေလးႏို႔စို႔ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ေဆး႐ံုက စီစဥ္ေပးထားသည့္ ကေလးထားရာ ပုခက္ေလးထဲ အသာအယာ ျပန္ထည့္ေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လွလွေထြးတစ္ေယာက္ သီးသန္႔ခန္းထဲကေန ျပန္ ထြက္လာေသာ္လည္း စိတ္ခ်ပံုမရ။ ဒီညီမကေလးေရွ႕က သူ႔အစ္ကိုအစ္မေတြလို မႏိုးေတာ့မွာ ကိုလွလွေထြးတစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ေနပံုရသည္။ ထုိအခန္းေရွ႕နား မၾကာခဏ ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ မွန္ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ ညီမေလးထံ လွမ္းလွမ္း ေခ်ာင္းၾကည့္ေနဆဲျဖစ္သည္။

‘‘ေမာ့ေမာ့ သံစဥ္ညီ တီတာခြန္းဆက္ ငွက္က်ားႏႈတ္ပလီ ××× ဒီတစ္ခါေတာ့ေလ တစ္ေက်ာ့ ႏွစ္ေက်ာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့ ေတးကို...သီ’’

Myanmar Post

Source: 7day news journal